Mówi się czasem, że „ciekawość to pierwszy stopień do piekła”. Wkurza mnie to. Ciekawość nie jest pierwszym stopniem do piekła, za to jest pierwszym stopniem do fajnego życia. 

A jednak na co dzień o niej zapominamy.. Dlaczego?

Otóż dlatego, że tak działa nasz mózg. Kiedy z czymś spotykamy się po raz pierwszy, jesteśmy zafascynowani. Po chwili jednak dokonujemy kategoryzacji tej nowości, przydzielamy jej jakąś nazwę, funkcję, łatkę i… przechodzimy dalej. I to jest jak najbardziej normalne zjawisko, w pełni adaptacyjne, które pozwala nam funkcjonować w świecie i chroni nasz mózg przed przegrzaniem. Jednak pozostawanie przez cały czas tylko na automacie sprawia, że ciekawość umiera, a jej miejsce zajmuje zwykła wydajność i nuda. 

Jak zatem dbać o swoją ciekawość?

Karmiąc ją nowymi rzeczami, dokładając jej do pieca nowymi doświadczeniami. A także wyłączając swoje schematyczne myślenie, rezygnując z raz nadanych łatek i kategorii i zauważając swoje zautomatyzowane działania. 

Konkretnie?

Nie rób ciągle tego samego i w ten sam sposób. Zamieszaj trochę swoimi przyzwyczajeniami, zmień trasę dojazdu do pracy, zrób coś inaczej niż zwykle. Nie zakładaj z góry, że coś już wiesz albo że kogoś już znasz. Spójrz jeszcze raz, zacznij zadawać pytania, popatrz na swojego partnera albo partnerkę jakbyś patrzył po raz pierwszy. A nade wszystko – zrób coś nowego, spróbuj czegoś, skosztuj nowego jedzenia, wczytaj się w jakiś nowy temat. 

Może okaże się, że to nie dla ciebie, może cię to znudzi, może okaże się to wcale nie takie ciekawe. I spoko! Wtedy porzuć to bez żalu i.. po prostu szukaj dalej. W końcu trafisz na coś, cię porwie – i wierz mi, będzie to warte czasu poświęconego na poszukiwania.